Για να είμαι ειλικρινής εξ αρχής, εγώ δεν είμαι υπέρ αυτής της ημέρας. Θεωρώ ότι πρέπει να γιορτάζουμε, να φροντίζουμε και να προσέχουμε τα πάντα γύρω μας κάθε μέρα. Τον έρωτα, τα ζώα, τη φύση, τους ηλικιωμένους. Έτσι και τη μητέρα.
Τη στιγμή που την ξυπνούσαμε με το κλάμα μας στην κούνια στις 3 τα ξημερώματα.
Όταν είχαμε τον πρώτο μας καβγά στο Δημοτικό και πήγαμε να της το πούμε.
Τότε στο Γυμνάσιο που νιώσαμε το πρώτο σκίρτημα για κάποιο κορίτσι ή για κάποιο αγόρι αντιστοίχως και της το εμπιστευτήκαμε με όλη μας την ντροπή.
Όταν στην Γ' Λυκείου ξαγρυπνούσε μαζί μας, ενώ διαβάζαμε και συμμεριζόταν το άγχος μας.
Όταν της ζητούσαμε χρήματα από εκεί που σπουδάζαμε (ή σπουδάζουμε) για να περνάμε καλά.
Εκείνη πάντα ήταν δίπλα μας. Πάντα και για ό,τι χρειζόμασταν. Εκεί ακόμα κι όταν την πικραίναμε. Εκεί και όταν το παίζαμε μεγάλοι και της λέγαμε "Δεν σε έχω ανάγκη πια". Εκείνη έσκυβε το κεφάλι και μας έλεγε "Εσύ ξέρεις παιδί μου". Είναι αυτή που ήρθε και μας καμάρωνε στι εκδηλώσεις του Σχολείου, εκείνη που μας φρόντιζε με Ιώβια υπομονή όταν ήμασταν άρρωστοι και γκρινιάζαμε.
Νιώθω όμως την ανάγκη να κάνω ιδιαίτερη μνεία στις μητέρες εκείνες, που σηκώνουν το δικό τους Σταυρό.
Η ΜΑΝΑ εκείνη που έχασε το παιδί της (και την ώρα που γράφω μου έρχονται στο μυαλό ήδη 10 περιπτώσεις) είτε αυτό είχε γεννηθεί και ήταν άρρωστο, είτε αυτό ήταν μέσα στην κοιλιά.
Η ΜΑΝΑ εκείνη, που παλεύει μόνη της για να μεγαλώσει τα παιδιά της, γιατί ο τέως σύζυγός της είναι ανύπαρκτος (κι εδώ έχω στο μυαλό μου κάποιες περιπτώσεις).
Η ΜΑΝΑ εκείνη, που το παιδί της είναι άρρωστο και βρίσκεται ακόμα στη ζωή να σηκώνει το δικό του Σταυρό της ασθένειας (κι εδώ κάποιες περιπτώσεις).
Οι κοπέλες εκείνες, που δεν έχουν γίνει ακόμα μανούλες και το επιζητούν όσο τίποτα άλλο και προσπαθούν είτε για βιολογικό είτε για θετό παιδάκι (κι εδώ κάπου πάει ο νους μου).
Εδώ για να κλείσω θέλω να πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" σε τέσσερις μανούλες της οικογένειάς μου. Η πρώτη έχασε το παιδί της και δεν είναι και η ίδια στη ζωή. Η γιαγιά μου η Θεοδώρα είχε την κόρη της, τη Νατάσα, την αδερφή του πατέρα μου, κλινήρη για πολλά χρόνια ώσπου πέθανε από σκλήρυνση κατά πλάκας.
Η δεύτερη είναι η (κακώς τη λέω έτσι, γιατί δεν θέλει) γιαγιά μου η Νίτσα. Εκείνη ξέρει γιατί την ευχαριστώ και μάλιστα μέσα από την καρδιά μου!
Η τρίτη είναι η αδερφή της μαμάς μου η Νατάσα η οποία είναι πραγματικά αγωνίστρια!
Η τέταρτη είναι η δική μου μαμά, η οποία μόνο και μόνο που με ανέχεται και εξακολουθεί να με φροντίζει, να με προσέχει και να μου μιλάει ακόμα, φτάνει!
Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου!
Εγώ παρ' όλα αυτά θέλω να κάνω μία διαφορετική ευχή! Εύχομαι να μην διαπεράσει την καρδιά καμίας μαμάς, η Ρομφαία που διαπέρασε την καρδιά της Παναγίας μας, που είδε τον γιο της, το Χριστό μας να σταυρώνεται... Ήξερε ποιός ήταν... Ήξερε ότι θα αναστηθεί παρ' όλα αυτά πονούσε γιατί ήταν σάρκα από τη σάρκα της και αίμα από το αίμα της.
Σε καμιά μαμά να μην κλείσει αυτό...
Τη στιγμή που την ξυπνούσαμε με το κλάμα μας στην κούνια στις 3 τα ξημερώματα.
Όταν είχαμε τον πρώτο μας καβγά στο Δημοτικό και πήγαμε να της το πούμε.
Τότε στο Γυμνάσιο που νιώσαμε το πρώτο σκίρτημα για κάποιο κορίτσι ή για κάποιο αγόρι αντιστοίχως και της το εμπιστευτήκαμε με όλη μας την ντροπή.
Όταν στην Γ' Λυκείου ξαγρυπνούσε μαζί μας, ενώ διαβάζαμε και συμμεριζόταν το άγχος μας.
Όταν της ζητούσαμε χρήματα από εκεί που σπουδάζαμε (ή σπουδάζουμε) για να περνάμε καλά.
Εκείνη πάντα ήταν δίπλα μας. Πάντα και για ό,τι χρειζόμασταν. Εκεί ακόμα κι όταν την πικραίναμε. Εκεί και όταν το παίζαμε μεγάλοι και της λέγαμε "Δεν σε έχω ανάγκη πια". Εκείνη έσκυβε το κεφάλι και μας έλεγε "Εσύ ξέρεις παιδί μου". Είναι αυτή που ήρθε και μας καμάρωνε στι εκδηλώσεις του Σχολείου, εκείνη που μας φρόντιζε με Ιώβια υπομονή όταν ήμασταν άρρωστοι και γκρινιάζαμε.
Νιώθω όμως την ανάγκη να κάνω ιδιαίτερη μνεία στις μητέρες εκείνες, που σηκώνουν το δικό τους Σταυρό.
Η ΜΑΝΑ εκείνη που έχασε το παιδί της (και την ώρα που γράφω μου έρχονται στο μυαλό ήδη 10 περιπτώσεις) είτε αυτό είχε γεννηθεί και ήταν άρρωστο, είτε αυτό ήταν μέσα στην κοιλιά.
Η ΜΑΝΑ εκείνη, που παλεύει μόνη της για να μεγαλώσει τα παιδιά της, γιατί ο τέως σύζυγός της είναι ανύπαρκτος (κι εδώ έχω στο μυαλό μου κάποιες περιπτώσεις).
Η ΜΑΝΑ εκείνη, που το παιδί της είναι άρρωστο και βρίσκεται ακόμα στη ζωή να σηκώνει το δικό του Σταυρό της ασθένειας (κι εδώ κάποιες περιπτώσεις).
Οι κοπέλες εκείνες, που δεν έχουν γίνει ακόμα μανούλες και το επιζητούν όσο τίποτα άλλο και προσπαθούν είτε για βιολογικό είτε για θετό παιδάκι (κι εδώ κάπου πάει ο νους μου).
Εδώ για να κλείσω θέλω να πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" σε τέσσερις μανούλες της οικογένειάς μου. Η πρώτη έχασε το παιδί της και δεν είναι και η ίδια στη ζωή. Η γιαγιά μου η Θεοδώρα είχε την κόρη της, τη Νατάσα, την αδερφή του πατέρα μου, κλινήρη για πολλά χρόνια ώσπου πέθανε από σκλήρυνση κατά πλάκας.
Η δεύτερη είναι η (κακώς τη λέω έτσι, γιατί δεν θέλει) γιαγιά μου η Νίτσα. Εκείνη ξέρει γιατί την ευχαριστώ και μάλιστα μέσα από την καρδιά μου!
Η τρίτη είναι η αδερφή της μαμάς μου η Νατάσα η οποία είναι πραγματικά αγωνίστρια!
Η τέταρτη είναι η δική μου μαμά, η οποία μόνο και μόνο που με ανέχεται και εξακολουθεί να με φροντίζει, να με προσέχει και να μου μιλάει ακόμα, φτάνει!
Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου!
Εγώ παρ' όλα αυτά θέλω να κάνω μία διαφορετική ευχή! Εύχομαι να μην διαπεράσει την καρδιά καμίας μαμάς, η Ρομφαία που διαπέρασε την καρδιά της Παναγίας μας, που είδε τον γιο της, το Χριστό μας να σταυρώνεται... Ήξερε ποιός ήταν... Ήξερε ότι θα αναστηθεί παρ' όλα αυτά πονούσε γιατί ήταν σάρκα από τη σάρκα της και αίμα από το αίμα της.
Σε καμιά μαμά να μην κλείσει αυτό...
Χρόνια πολλά μαμά!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου